Vervolg op Weet je of dit bestaat?

[Gips]

Ik kom hier nog even op terug..

De huisarts zei 10 dagen te nemen om mijn vraag een zorgplan te maken aan mensen in de praktijk voor te leggen. Vervolgens belde hij me niet volgens afspraak, ging op vakantie. Werd ziek op vakantie. En daarna bleek dat hij niet meer wist waarom ik op zijn lijstje stond. Ook geen excuus, en ik verwacht helemaal niets dat hij er nog iets mee gaat doen. Dat vergeet hij ook weer.

In de tussentijd is ook de thuiszorgorganisatie gewisseld, en blijkt dat de enige medewerker die ze hebben zwakbegaafd is en niet zelfstandig kan werken. Maar ondanks hoe smerig hij alles achterlaat, 'ik moet blij zijn dat ik uberhaupt iemand heb met alle personeelstekorten'.

Gelukkig mocht ik mijn oude behandelaar nog even bellen, ondanks dat ik daar weg ben. Dat was fijn. Ik probeer van huisarts te wisselen en kan evt zwart hulp gaan inhuren. M'n testament heb ik klaar en mijn uitvaart ga ik deze week regelen.
Het is maar een deel van het verhaal, ik heb nog steeds wat dingen te doen en geniet van een beetje werken. Zo leven is alleen zo overduidelijk eerder eindig dan als mensen in de zorg konden bieden wat nodig is om het vol te houden.

[Gips]

Beste Astrid,

In mijn vorige bericht lees je wellicht al dat het niet goed gaat doordat ook de zorg het laat afweten. Nu slaat de balans te ver door. Bah.
Maar ik heb toch nog bij de huisarts neergelegd dat ik mijn vertrouwen verlies doordat ik hiermee niet word geholpen, terwijl aandoeningen verergeren. Mij daarover alleen aanhoren, terwijl ik achteruit ga heb ik niets aan. Mijn hulpvraag is concreet en ik hoopte meer te mogen verwachten dan hier alleen mee worstelen. Maar goed, misschien is dat niet zo.
Ook heb ik de gemeente ingeschakeld ivm de thuiszorg problemen. Denk niet echt dat het helpt, maar dat als dit niet structureel verbetert, dat de draaglast ondoenlijk wordt. Hoe vind ik praktische hulp met zulke personeelstekorten?
Feit is dat ik veel te veel pijn heb, doodmoe ben en steeds meer overbelast en sociaal afgestompt raak. Het voelt ook alsof het te laat is om er nog iets aan te kunnen veranderen, omdat ik het fysiek niet meer kan. Ik doe wat ik kan en dat is minder dan eerder maar voor mij nu te veel, ook door de extra stress over hulp die er niet is.
Pijnmedicatie neem ik zelden, omdat dat (wat wel werkt) oa veel cognitieve klachten geeft. Nu heb ik toch maar iets zwaars ingenomen.

Ik heb wel bijna elke week een heel leuk werk moment. Dat helpt wel.

Zie ik nog iets over het hoofd, denk je?
Groet, Gips

[Hulpverlener]

Beste Gips,
Wat een vervelende en nare toestand allemaal. Juist nu je ondersteuning nodig hebt. ik zou je huisarts hier wel op aanspreken, hij/zij blijft de spil in het geheel. Gelukkig dat je even je oude behandelaar mocht bellen.
Volgens mij is van huisarts wisselen tegenwoordig ook niet zo gemakkelijk. Zwart hulp is ws ook geen slecht idee. Kun je zelf bepalen wie je helpt, maar dit is soms ook zoeken. Heb je wel eens aan pgb gedacht of is dat niet financieel haalbaar? Dan kun je zelf uitzoeken wie je de zorg geeft.
Ik vroeg me ook nog af of je huisarts een poh ggz en poh somatiek heeft, zij beide kunnen je misschien ook helpen met een plan.
Ik begrijp dat het moeilijk is om het vol te houden op deze manier en dat dit alles je nog extra stress geeft die je juist niet kan gebruiken.
Je huisarts is er zeker om je hier bij te helpen en als diegene dat niet zelf kan moet hij hulp inschakelen.
Knap dat je toch je positieve moment vd week ook kunt noemen!
Veel sterkte. Gr Astrid

[Gips]

Beste Astrid,
Bedankt voor jouw bericht en ideeën!
Feitelijk ben ik altijd de regievoerder, ook als ik het niet meer goed weet. Of anderen het niet meer weten, zoals de huisarts steeds zegt. Dat is iets dat voordelen en nadelen heeft. Ik zie wel ruimte om beter met machteloosheid om te gaan. Dat maakt de ellende niet weg, maar helpt wel met de lading.
Groet, Gips