afscheidsbrief

Voor iedereen die algemene vragen heeft. Onderzoekers, studenten en/of radio/tv-programma's, mail naar info@zelfmoord-forum.nl voor de mogelijkheden.

Moderator: Modgroep

soulsearcherx
Berichten: 1135
Lid geworden op: wo feb 06, 2013 15:08

Re: afscheitsbrief

Bericht door soulsearcherx »

net was ik in het dagboekje van simsgek 2 aan het lezen en las ik zijn laatste berichtje, met daarin zijn ontwerp voor zijn afscheidsbrief en die vond ik ook heel mooi :)
Smile like a donut
what we call darkness is light we cannot see
If love could have saved her, she would have lived forever

Lezerswaarschuwing: de inhoud van deze berichten bevat de denkstructuur van Zielzoeker. Pas op voor je hart!
soulsearcherx
Berichten: 1135
Lid geworden op: wo feb 06, 2013 15:08

Re: afscheitsbrief

Bericht door soulsearcherx »

mijn afscheidsbrief is af, mocht het nodig zijn. Wel met behulp van inspiratie halen uit jullie dagboekstukken, en op andere fora neuzen.

Ik lig op bed, huilend. Alweer. Niet begrijpend waarom de dingen zijn zoals ze zijn. De eenvoud van het kind zijn is aandoenlijk. Nu ik erop terugkijk haast naïef. Peter Pan, de jongen die altijd kind wou blijven. Een mooi sprookje, geschreven door een volwassene. Een volwassene die beseft dat kind zijn de enige tijd is in iemands leven die onbezorgd is, waar geluk nog puur is, onoverschaduwd. Als kind is het enige wat we willen groot zijn. Net als papa, net als mama. Als volwassene kijk ik terug en besef dat mijn mooiste jaren voorbij zijn. Dat mijn tijd van puur geluk verspild is met het vooruitkijken naar wat een grijze, geconformeerde toekomst zal worden. Je hebt nog die alomtegenwoordige bewondering voor volwassenen. Kinderen komen op een gegeven moment in een stadium waarin ze geen “anders” meer accepteren. Dit is het eerste stapje dat kinderen zetten naar volwassenheid.
Elke dag wordt het anders zijn een beetje minder, net als mijn naïeve, pure gelukkigheid. Ik besef dat hoe hard ik ook probeer om erbij te horen, ik nog steeds aan de rand van de groep naar binnen kijk. Ik hoor niet bij deze groep. De kinderen die mij niet accepteren willen mij niet in de groep. Het is als een kudde schapen en ik ben de enige die zwarte wol heeft. Ik heb ondertussen dezelfde boekentas met schriften en pennenzakken en latjes en agenda’s en kleurpotloden. Ik heb zelfs een witte wollen trui aan en praat net zoals de witte schapen. Maar de andere schapen zien de vermomming, ze trappen er niet in, kijken er dwars doorheen. Ze doen al het mogelijke om het zwarte schaap te verwijderen uit de kudde. Want het zwarte schaap is de zwakste schakel in hun denken. En het zwarte schaap begint dat zelf ook te geloven. Dat er iets mis is met mij, dat moet wel, want al de rest wordt wel aardig gevonden en al de rest hoort erbij. En omdat het zwarte schaap wanhopig blijft proberen om wit te zijn, straalt het een geur van angst uit. Een geur van wanhoop en zwakte. Een signaal voor de witte schapen dat het zwarte schaap nu zwak en gewillig genoeg is om het te breken. En dat doen ze. Het zwarte schaap wordt vernederd tot het gebroken is tot in het diepste van zijn wezen en geen moeite meer doet.
De leraren zeggen tegen papa en mama dat ik geen moeite doe om erbij te horen. Dat ik opstandig ben, en brutaal en mezelf afzonder. En dat zij er weinig aan kunnen helpen als ik zelf niet wil veranderen. De ironie hiervan ontging me als kind. Als kind vond ik het alleen maar oneerlijk. Maar dat is het niet. Want de leraren zijn ook witte schapen en zij zien ook dat ik zwarte wol heb. Dat ik niet in hun kudde thuishoor. Dus is het voor hen makkelijker om te zeggen dat ze er weinig aan kunnen doen, want ja, ik ben nu eenmaal niet wit en zij wel.
Papa en mama zeggen dat ik me er niets van aan moet trekken. Dat ik lief en mooi en aardig ben en dat iedereen die dat niet ziet dom is. Maar wat schiet ik daarmee op? Ik ben nog steeds net zo ongelukkig als ik naar school moet, ik huil net zo hard als ik weer thuiskom. Na anderhalf jaar op de witteschapenschool besluiten papa en mama dat er niks veranderd is. Dus sturen ze me naar een andere school. Een school met grijze schapen. Een school waar ik niet zo uit de toon val. Hier ben ik een half jaar gebleven en ben toen weer van school veranderd om een schoolniveau hoger te doen, zowel omdat ik dat van mijzelf verwachtte maar ook omdat dat dan van mij verwacht werd. Maar ik als zijnde zwart schaap sta zo’n twee jaar achter op mijn sociale ontwikkeling. Ik heb geen vrienden gehad en weet dus niet hoe je erbij hoort, hoe je je normaal gedraagt in de groep. Maar de grijze schapen zijn vergevingsgezind. Ik ben het rare schaap, maar ik word met rust gelaten, de meester vindt me aardig en ziet dat ik slim ben, slimmer dan de andere schapen, iets wat ze op de witteschapenschool nooit zagen (of weigerden te erkennen). Sommige grijze schapen zijn zelfs een soort van vrienden. Ik ben bijna gelukkig. Maar ik weet nog steeds niet goed wat ik met mezelf aan moet en die twee jaar op de witteschapenschool hebben hun sporen nagelaten. Sporen die als littekens in mijn ziel staan, de eerste jaren nog rood en rauw, daarna steeds lichter en onopvallender, maar even diep.

Dat is het nadeel van het lichter worden van je littekens, iedereen vergeet dat ze er zijn, gaan ervanuit dat ze genezen zijn. Dat het lichter worden betekent dat ze er niet meer zijn en dat er geen rekening mee moet worden gehouden. Maar vanbinnen zijn ze nog net zo rood en rauw. Ik kijk nog steeds over mijn schouder, ben onzeker over wat ik als vaste waarden in mijn leven kan beschouwen. Mijn grijzeschapenvrienden? Zijn mijn grijzeschapenvrienden echt grijs, en accepteren ze mij echt of zijn ze diep vanbinnen net zo wit als alle anderen. Ik weet het niet en ik durf het niet te vragen, bang voor het antwoord dat ik zal krijgen. Het feit dat ik nog steeds niet weet waar ik hoor leidt tot onzekerheid, vooral met mezelf en tegenover papa en mama. Want alleen thuis is het veilig genoeg om te voelen. Maar papa en mama zien mijn littekens niet meer.
Ik was een onhandelbare puber. Een puber op zijn ergst. Volgens papa en mama. Ik weet niet waar ik pas, en wanneer de puberteit echt komt, helpt die niet echt bij het overwinnen van die gevoelens. Papa en mama weten niet zo goed wat ze met mij aan moeten. Ze weten ook niet waarom ik ben zoals ik ben of waarom ik doe zoals ik doe. Als ze mijn littekens aanwijs die in mijn ogen verschrikkelijk rauw zijn en pijnlijk en vers, zien zij een nare herinnering wat allang genoeg genezen is om weer verder te gaan met mijn leven. Maar dat kan ik niet. Ik kan het niet. Ik durf het niet.
Ik sla door in het willen veroveren van mijn plaats in de wereld, maar ik weet niet wat mijn plaats is. Wat resulteert in een zoektocht die als een ongeleid projectiel alle mogelijke wegen verkent, elke grens opzoekt en kijkt hoever elke grens overschreden kan worden. De grijzeschapenscholen bieden mij daartoe genoeg tijd en gelegenheid. Voor de leraren en de school ben ik de zoveelste “gemiddelde” leerling, maar die wel een té uitgesproken mening heeft, iets wat minder geapprecieerd wordt.
Ik ben na 3 jaar klaar met de tweede grijzeschapenschool, ik heb mijn eerste diploma op zak. Klaar om te gaan studeren en mijn plaats in de wereld te vinden. Vol goede moed vertrek ik naar mijn nieuwe leven. Wat teleurstellend veel lijkt op het oude. Een eigen mening wordt nog steeds niet geapprecieerd, Mijn non-conformistische aard aardt hier niet: iets wat ik niet kan. Ik weet niet hoe.
Ik ben teleurgesteld omdat ik wou dat mezelf kon aanpassen. Ik ben gefrustreerd omdat ik in mijn nieuwe leven net zo eenzaam ben als op de witteschapenschool. Ik heb maar een paar vrienden, iedereen heeft elkaar al gevonden in het voorgaande jaar, toen mijn kompas wel mijn richting aangaf maar ik niet wist hoe ik het stomme ding moest gebruiken. Dus niemand heeft oog voor de eenzaat die in de hoek zit te noteren. Het valt niemand op als de eenzaat er niet is, het maakt geen verschil als hij er wel is.
Ik ben gefrustreerd omdat niemand dit weet omdat ik het niemand durf te vertellen. Want je hoort het leuk te vinden op de grotemensenschool. Je hoort de wereld te ontdekken en alles interessant te vinden en een netwerk van vrienden op te bouwen. En ik doe geen van deze dingen, ik ervaar dat niet zo. Ik voel me alsof ik weer op de witteschapenschool zit waar ik niet thuishoor. Maar dat moet wel aan mij liggen. Want hoe kun je nu nergens thuishoren? Dat gaat toch niet? Is er iets merkbaars mis met mij, waardoor ik mij niet kan aanpassen, dat ik mij niet kan integreren? Dat maakt mij bezorgd. Lag het vroeger ook aan mij, misschien was het niet de schuld van de witte schapen?
Ik voel me nergens thuis. Maar ik kruip niet in de slachtofferrol. Ik weet niet hoe ik mij aan kan passen, want ik snap niet wat ik zo anders doe dan anderen. Maar blijkbaar snappen anderen dat wel. Op sommige momenten voel ik alle frustraties die ik nooit verwerkt heb naar buiten komen. Emoties waarvan zij vinden dat ik daar allang overheen had moeten zijn. En misschien hebben ze daar gelijk in. Maar ik ben verdwaald en ik weet niet hoe ik mijn weg moet vinden. Dat kan ik niet alleen en ik weet niet hoelang dat duurt. Ik weet alleen dat ik mijn weg ooit zal vinden.
Maar die weg zal ik pas vinden als mijn littekens ook vanbinnen genezen zijn. Als ik mijn plekje in de wereld gevonden heb. Als ik klaar ben om mijn innerlijke Peter Pan los te laten, die nog steeds naar mama toe wilt rennen en weet dat er hoe dan ook een knuffel zal volgen en lieve woorden, die weet dat er niks van hem verwacht wordt behalve gelukkig zijn. Als ik klaar ben om te accepteren dat het leven is zoals het is. En dat ik aan mijn verleden niets kan veranderen. Dat ik het enkel kan proberen te verwerken.
Hopend dat ik op sommige momenten weer even dat naïeve, pure kindergeluk kan ervaren om daarna weer terug te gaan naar mijn grijze volwassenenbestaan.
Dat ik mijn leven enigszins op de rails kan houden en dat ik dan ooit misschien het gevoel heb dat ik toch in deze wereld thuishoor. Dat ik mijn plaatsje gevonden heb. Dat hoeft geen glimmende troon te zijn, ik zal genoegen nemen met een enigszins comfortabele fauteuil.
Smile like a donut
what we call darkness is light we cannot see
If love could have saved her, she would have lived forever

Lezerswaarschuwing: de inhoud van deze berichten bevat de denkstructuur van Zielzoeker. Pas op voor je hart!
HellGhost

Re: afscheitsbrief

Bericht door HellGhost »

ik heb hem klaar
soulsearcherx
Berichten: 1135
Lid geworden op: wo feb 06, 2013 15:08

Re: afscheitsbrief

Bericht door soulsearcherx »

Tips on Writing Your Suicide Note
Your suicide note will be the last thing people have to remember you by.
Your relatives, friends, police officers, and others, will read it. In some cases, suicide notes, or parts of them, even get to the media. You might think that suicide notes would be the most carefully crafted documents, however in many cases, they are written carelessly and hastily.
The following tips are provided for people who want to leave a real impression.
Note: if you are not actually committing suicide because you want to die but are just looking to get attention, do not bother reading this. Your note will mean nothing once the doctors are done treating the scratches on your wrists or pumping the 2000mg of Advil out of your stomach. There are better ways of getting attention anyway. I suggest you try one of the many services for people who are only crying for help.


--------------------------------------------------------------------------------
Tip #1
Start Early.
Getting an early start is important. If you can, start a few days before your suicide. Make sure you're in a clear state of mind. You do not want to try to write your note while waiting for the pills you took to kick in, or have to rush through it before you bleed to death. Giving yourself enough time to write your note will help eliminate the most common mistakes.
Tip #2
Don't try to say everything.
There are probably a lot of things you have on your mind, and you need to take some time and sort them out. Decide what is most important to say and leave out things that don't matter. Decide now what you want your readers to come away with after reading your note. Eliminate those things that distract from that point.

Tip #3
Handwrite your note if you can.
A handwritten note is a lot more personal. However, if you are worried your letter will not be understood, or you are physically not able to write it by hand don't worry about it. The important thing is that you get your message across.

Tip #4
Be natural.
Write the way you would speak. A good suicide note is personal, not formal. Don't get out the thesaurus and look for the biggest words you can find. Be yourself.

Tip #5
Avoid cliché's
Filling your note with phrases like "Goodbye cruel world" and "no one understands me" will make your note feel less like your thoughts and more like a form letter. Too many cliché's and it can look like you are just going through the motions or that you are leaving a note because you feel that you should, but without having anything to say. If you want to say something but it sounds too cliché, try to re-word it a little.

Tip #6
In general, use first person.
It creates a sense of intimacy and makes it easier for a reader to see things from your point of view, if you want to use a different viewpoint, be sure that you stick to it throughout your whole note.

Tip #7
Don't use your note like a will.
You might want your best friend to get your stereo but your suicide note is not the place to express that. If you want to leave certain things to certain people you should setup a will ahead of time. Just because you write it down does not make it legal, and it can be easily dismissed by the claim that you were not of sound mind when you wrote it.
Taking the time to set up a will will also help keep you from giving away your stuff in the months/weeks/days before the suicide. That's one of the most obvious indications that you are thinking about killing yourself and will likly get you "saved", or at least make the process more difficult.

Tip #8
Be Honest.
Your note will be one of the last things you give the world to judge you by. If you include things that others can disprove, it can discount the entire note. Besides, there is not much reason for lying at this point, is there?

Tip #9
Don't reveal your methods.
This is most important when taking poisons and pills. Telling everyone what you took just makes it easier for them to give you the treatments needed to revive you. Alternately, you do not want someone to find the note that details which bridge you're jumping off of before you get that chance to jump. They might be able to stop you. People will find out how you did it once the autopsy reports come in anyway.

Tip #10
Don't say anything you might regret.
There is always a chance that you will be found and "rescued". Suicide notes are not the place to rip into people, give away other's secrets, or confess crimes. The last thing you want is to end up in a hospital bed, facing the people who read something you would never have told them while alive.

Tip #11
Don't try to persuade the reader.
You do not want to spend your time trying to convince the reader that you are right. In most cases nothing you can say will change they way they feel. Your purpose is to express your point of view. It doesn't matter if the reader shares your point of view or not, only that they understand it.

Tip #12
Proofread your note.
Re-read your note at least twice. It's easy to make a simple mistake that distracts from the overall feel of the note. When reading over your note, there are a lot of things to look for. It's better to read it several times, looking for something different each time then to try to remember it all while reading it over once.
Make sure the point you wanted to get across when you started writing is clear. Don't be afraid to made edits, but be sure to read your note over again when you do.

Tip #13
Make your note easy to find
Take some time to consider where to leave your note. If you can't leave it near you, be sure to leave it in an obvious location. Even if you want someone in particular to read your note first, avoid sending it to someone by mail. There are too many things that could go wrong and once you send it, it's gone. Your note could get lost in the mail, or worse, it could reach someone before you can go though with it.

Tip #14
Check your note for flow.
Your note should progress rather then being a loose connection of thoughts and feelings. People reading your note should see that it is going somewhere. If you're having a hard time, start with a sentence or two that sum up the point of the letter, and then end with a summary of the same topic. Every paragraph in between should support that point.

Tip #15
Make sure it's not too long.
There is a reason it's called a suicide note and not a novel. Try to keep it around two or three pages at the most. Avoid the temptation to mention or leave a little note to everyone you know. Not only does that get dull fast but you're certain to leave someone out.
Smile like a donut
what we call darkness is light we cannot see
If love could have saved her, she would have lived forever

Lezerswaarschuwing: de inhoud van deze berichten bevat de denkstructuur van Zielzoeker. Pas op voor je hart!
soulsearcherx
Berichten: 1135
Lid geworden op: wo feb 06, 2013 15:08

Re: afscheitsbrief

Bericht door soulsearcherx »

"In the Air Tonight" by Phil Collins
Year: 1981
Album: Face Value

Lyrics:

I can feel it coming in the air tonight, oh Lord
I've been waiting for this moment all my life, oh Lord
Can you feel it coming in the air tonight, oh Lord, oh Lord

Well if you told me you were drowning, I would not lend a hand
I've seen your face before my friend, but I don't know if you know who I am
And I was there and I saw what you did, I saw it with my own two eyes
So you can wipe off that grin, I know where you've been
It's all been a pack of lies

And I can feel it coming in the air tonight, oh Lord
I've been waiting for this moment all my life, oh Lord
I can feel it in the air tonight, oh Lord, oh Lord
And I've been waiting for this moment all my life, oh Lord, oh Lord

Well I remember, I remember, don't worry, how could I ever forget
It's the first time and the last time we ever met
But I know the reason why you keep your silence up, no you don't fool me
Because the hurt doesn't show, but the pain still grows
Some stranger to you and me

I can feel it coming in the air tonight, oh Lord
I've been waiting for this moment for all my life, oh Lord
I can feel it coming in the air tonight, oh Lord
I've been waiting for this moment all my life, oh Lord, oh Lord
I can feel it coming in the air tonight, oh Lord
And I've been waiting for this moment all my life, oh Lord, oh Lord
I can feel it coming in the air, I can feel it coming in the air
I've been waiting for this moment all my life, my life
Smile like a donut
what we call darkness is light we cannot see
If love could have saved her, she would have lived forever

Lezerswaarschuwing: de inhoud van deze berichten bevat de denkstructuur van Zielzoeker. Pas op voor je hart!
change
Berichten: 7250
Lid geworden op: wo nov 18, 2015 16:04

Re: afscheitsbrief

Bericht door change »

je moet zo stilstaan bij je emoties dan ..
Afscheid nemen en dus ook (vooral een uitgebreide) afscheidsbrief is zo pijnlijk.
Ik heb dan de neiging om het impulsief te doen en verder niet al die emoties langer uit te rekken en er niet extra bij stil te staan.
Hoogstens in de periode ervoor, dingen doen voor mensen en laten blijken dat ik van ze hou.
En m'n 'hart' laten spreken. Dat zullen ze dan herinneren ipv een uitgebreide afscheidsbrief.
Maar absoluut geen extra getouwtrek qua emoties en geen extra schuldgevoelens oproepen.
Want dat kan ook extra opgeroepen worden met een afscheidsbrief.
Want je laat mensen achter en die zullen daar de rest van hun leven door getekend zijn.
Of het kan bijna niemand schelen, dat kan ook.
Als ik een afscheidsbrief zou schrijven zou het een post-it zijn of een memo,
niet te veel bij stilstaan. Want als je op dat punt bent gekomen dan heb je al lang genoeg geleden.

Het is vooral de angst voor hartverscheurende emoties, niet omdat omdat ik een koele kikker ben hoor !

Maar misschien denk ik er, als ik echt voor die stap zou staan, er wel anders over.
Verbinden

Even lijkt elke afstand te vervagen,
Valt alles samen in contouren aan de horizon
sywokin

Re: afscheitsbrief

Bericht door sywokin »

Ik heb hem lekker kort, stuur wel wat mensen mailtjes
Michael32
Berichten: 1502
Lid geworden op: ma mei 30, 2016 21:16

Re: afscheitsbrief

Bericht door Michael32 »

Misschien kan een van de moderators de titel even aanpassen :lachen:
Een ' t ' kan echt niet hoor xD
Waanzin is, altijd hetzelfde blijven doen , maar toch een andere uitkomst verwachten. :hart:
soulsearcherx
Berichten: 1135
Lid geworden op: wo feb 06, 2013 15:08

Re: afscheitsbrief

Bericht door soulsearcherx »

Michael32 schreef:Misschien kan een van de moderators de titel even aanpassen :lachen:
Een ' t ' kan echt niet hoor xD
haha ja goed idee :roll:
Smile like a donut
what we call darkness is light we cannot see
If love could have saved her, she would have lived forever

Lezerswaarschuwing: de inhoud van deze berichten bevat de denkstructuur van Zielzoeker. Pas op voor je hart!
hana
Berichten: 4547
Lid geworden op: wo okt 10, 2012 02:34

Re: afscheidsbrief

Bericht door hana »

soulsearcherx schreef:
Michael32 schreef:Misschien kan een van de moderators de titel even aanpassen :lachen:
Een ' t ' kan echt niet hoor xD
haha ja goed idee :roll:
Geregeld :wink:
Laat niemand vertellen dat je iets niet kan.

Gun iemands geluk, maar ook iemands ongeluk.

"Heelal.
Hoe verder men keek, hoe groter het leek."

- Jules Deelder - http://www.volkskrant.nl/archief/gedicht~a721468/
soulsearcherx
Berichten: 1135
Lid geworden op: wo feb 06, 2013 15:08

Re: afscheidsbrief

Bericht door soulsearcherx »

Ik heb een nieuwe versie bedacht, die wat korter is, en wat meer recht door zee.

"Lieve iedereen.
Als jullie dit lezen heb ik er een einde aan gemaakt.
Ik voelde me namelijk niet thuis in deze wereld, want ik begreep de wereld niet en de wereld begreep mij niet.
Mijn bestaan is gewoon 1 grote grap geweest, omdat ik erg in de knoop zat met mezelf wegens mijn autismehandicap.

Ik hoorde al mijn hele leven van anderen dat ik anders was, en merkte dit ook aan mezelf.
Ik vroeg regelmatig mensen om uitleg, om te definiëren waarom ik anders was, zodat ik er wat aan kan doen.
Maar niemand kon het uitleggen, en dat maakte me heel onzeker.
Met de huidige gezondheidszorg word iedereen 100. Dus ik had nog ongeveer 80 jaar in deze verwarring moeten leven..
Dat idee brak me op.

Ik wens jullie allemaal het beste toe, en wie weet tot weerzien,
Bedankt dat jullie mij geholpen hebben waar nodig, maar ik hoop dat jullie mijn keuze begrijpen.

ondergetekend,
*mijn echte naam en pseudoniem*

ipv een saaie brief wil ik dit op een vrolijk ansichtkaartje schrijven :mrgreen:
Smile like a donut
what we call darkness is light we cannot see
If love could have saved her, she would have lived forever

Lezerswaarschuwing: de inhoud van deze berichten bevat de denkstructuur van Zielzoeker. Pas op voor je hart!
Deniz

Re: afscheidsbrief

Bericht door Deniz »

Gewoon,

ik kan niet meer, al zo lang niet meer, het spijt me, bedankt voor mijn jeugd, toen was het mooi en magisch, daarna is het nooit meer wat geworden. Het is beter zo, bedankt voor alles.
Gips
Berichten: 4855
Lid geworden op: zo feb 23, 2020 02:01

Re: afscheidsbrief

Bericht door Gips »

Ik begrijp het fenomeen niet helemaal, het schudt me wel wakker om alles te verwijderen.
Ik zou nooit gevonden worden, en mensen zullen denken dat ik ergens anders ben gaan wonen. Daar zou ik veel moeite voor doen. Dat zijn dan de voordelen van het leven dat ik heb: vrijwel niemand is echt dichtbij, behalve mijn therapeute waar ik toch ga stoppen. Je hoeft mensen niet te laten lijden onder je dood als je dat prive aanpakt.
joost1976
Berichten: 5144
Lid geworden op: do jan 17, 2019 14:07
Locatie: Limburg

Re: afscheidsbrief

Bericht door joost1976 »

ik heb een briefje in mijn beurs
Some fools remember all that they say
And forget about all that they hear
Well, I don't wanna be that fool that goes blind through the day
I wanna hear what I need to hear
Just don't break my heart
Just don't break my heart
Gips
Berichten: 4855
Lid geworden op: zo feb 23, 2020 02:01

Re: afscheidsbrief

Bericht door Gips »

Aan wie?
Plaats reactie