Teddy schreef:Twistel schreef:
Ik ben altijd gepest. Zag geen uitweg meer. Maar het gaat MEESTAL over. ik had het geluk dat ik er WEL over kon praten met me ouders en heb hulp gezocht. Maar het is maar hoe je erzelf voor open staat.
Dat is het
cruciale verschil tussen jouw verhaal en het verhaal van de meesten hier. Als je ondersteund wordt met en door liefde van thuis dan kun je bijna niet van binnen beschadigd raken. Vele van ons missen het stuk liefde wat elk kind van huis uit mee zou moeten krijgen, die grijpt namelijk in op een dieper niveau in de mens.
En hoe belangrijk dat is, tijdens WWII werden kleine babyweesjes in Londen verzorgt door nonnen in kerken, ze kregen dezelfde aandacht als een baby met een moeder, echter geen moederliefde. Het aantal sterfgevallen lag ondanks de goede zorg hoog, deze kinderen voelden dat ze geen ouderliefde kregen en stierven aan een gebroken hart.
Jij kreeg wel liefde dus je weet van binnendat je waarde hebt. Velen van ons kregen geen liefde en hebben daardoor niet het idee dat ze de moeite waard zijn. Wij heben geen eigenwaarde, vinden onszelf geen bijdrage op deze aardbol, maar een last voor anderen ...
Je onderschat hier duidelijk welke inpakt dat op mensen heeft.
Nu zal ik niet zeggen dat die pesterij niks met een mens doet, daar weet ik wel wat van, maar je staat er gewoon heel anders in als je thuis met liefde opgevangen word of dat er eigenlijk geen thuis bestaat dan behalve die plek waar je eten krijgt en je bed staat. (zwart wit).
Ik heb het vermoeden dat jij af en toe met het woord zelfmoord in je hoofd liep, maar nooit daadwerkelijk voorbereidingen heb getroffen om deze wereld te verlaten. Iedereen heeft het woord wel eens in de mond, bijvoorbeeld als je nadenkt over het verlies van je grote liefde. Om aan te geven hoe groot die liefde is zeggen mense dan ook wel eens "nou dan hoeft het voor mij niet meer".
Maar die opmerking staat niet in verhouding tot de gruwelijke ervaringen die ik hier af en toe lees, waarbij ik regelamtig denk "wat zeur ik eigenlijk, als ik dit lees daar zijn mijn problemen niets bij"
En een gedachte is nu eenmaal iets anders als het werkelijk doen of in een vergevorderd stadium zitten om te gaan doen.
De meeste van ons hebben alles geprobeert wat er binnen hun macht ligt op zoek naar antwoorden. Als je dan niet gehoort wordt of erger niet serieus genomen word, dan hakt dat er behoorlijk omdat het je gevoel van "niks waard zijn voor de wereld"alleen maar versterkt.
En natruurlijk ben ik het met je eens dat je het positief moet bekijken, maar we hebben nu eenmaal gevoelens die eerst verwerkt moeten worden. We moeten eerst overtuigd raken dat het leven de moeite waard is, datdoen we o.a. op deze site, we zien dat we niet de enige zijn , dat sterkt ons al in ons gevoel en maakt ons minder eenzaam. We lezen de verhalen hoe anderen ploeteren en langzaam boven komen, we identificeren ons met die mensen en denken, zie je wel, als hij of zij het kan dan moet het mij ook kunnen lukken. Deze site is voor ons therapie !!
En zo werken we ons een weg naar boven, wetende dat we hier altijd ons hart kunnen luchten en dat daar begrip voor is van mensen die precies weten hoe het voelt om 's avonds uren te liggen malen voor je eindelijk om 5 uur in slaap valt. Hoe het is om een soort van aan je dagelijkse routine vastgeplakt te zitten, altijd bang te zijn voor een afwijzing omdat het zo hard aan kan komen. Bang zijn anderen in ons hart toe te laten omdat we zo super gevoelig zijn en misbruik onze eigenwaarde verder omlaag haalt.
We denken dan bevestiging te zien "zie je wel, ik ben niks waard"
En ja, het is een lange moeilijke weg, maar als we dit doorkomen dan zijn we sterker dan ooit tevoren.
Mooie quote "if it can kill me, it can only make me stronger "
En dat sterker maakt uiteindelijk ook dat we meer uit het leven kunnen halen dan anderen, nu nog door die zure appel heen.