Er zijn veel wijze woorden gezegd hier, vind ik.
Wat mij tegenhoudt... hoop, vooral hoop. Ik heb altijd al gevoeld dat het niet voor altijd zo zou zijn, en dat ik dingen meemaak om sterker te worden om later uit te groeien tot een sterk persoon. Ik weet het niet, misschien is het een fantasie of een illusie, maar ik heb het gevoel dat er nu iets mist in mijn leven wat nu nog niet bestaat en waar ik geen weet van heb, maar wat ik later tegen zal komen wat mijn leven betekenis geeft. Ik heb soms gedacht dat dat een grote liefde is of misschien intense gelukkigheid? Ik hoop het en ik blijf het hopen. Soms denk ik wel, wat duurt het toch lang
Maargoed, in principe ben ikzelf degene die m'n leven bepaalt dus misschien creeer ik 't uiteindelijk zelf? Ik heb nog veel onbeantwoorde vragen over het leven.
Verder natuurlijk mijn familie. M'n ouders en mijn broer. M'n huisdier (cavia), hoe vreemd dat ook mag klinken. En mijn 2 beste vriendinnen. De vooropgenoemde personen weten allemaal niet dat ik zelfmoordgedachtes heb, maar dat geeft niet. De laatste tijd zijn ze gelukkig verminderd
Oh en verder.. de natuur. Ik heb jarenlang op scouting gezeten en vond kamperen altijd geweldig. Ik voel me vrij in de natuur, het heeft iets puurs. En muziek houdt me ook best tegen.. soms 'redt' het me, als het ware
Oh, en ik ben ook te bang om zelfmoord te plegen. Ik ben van mezelf erg rustig en neem niet vaak grote risico's, wat in dit geval misschien wel in mijn voordeel werkt..?