Re: Wetgeving hulp bij zelfdoding
Geplaatst: wo jun 18, 2014 16:13
Edwin, ik ben het helemaal met jou eens.
Mijn dochter heeft op een gruwelijke manier zichzelf van het leven beroofd, hierdoor zijn veel mensen getraumatiseerd.
Ik wist destijds nog niets van de levenseindekliniek, maar ik weet zeker dat zij zich hiervoor had op willen geven, al weet ik ook zeker dat haar verzoek afgewezen zou worden.
Ze was te jong, te gezond, geen psychiatrisch patiënt, er was nog geen diagnose, maar toch wilde zij dood.
Als er toen een pil had bestaan dan had ik bij het moment van inname aanwezig geweest, haar hand vastgehouden, haar gestreeld en op een liefdevolle manier afscheid van haar kunnen nemen.
Ik vind dat elk mens het recht moet krijgen om op een humane manier te sterven, ongeacht leeftijd, lichamelijke ziekte, psychische ziekte, ondraaglijk lijden.
Wie kan voor een ander beslissen dat diegene ondraaglijk lijdt????? Dat kan alleen maar deze persoon zelf en dan mag deze persoon van mij voor een humane dood kiezen.
Weg zijn dan de afschuwelijke zelfdodingen, wég zijn dan de getraumatiseerde nabestaanden.
Er is een groot verschil tussen dood willen en zelfmoord plegen.
Ik bid elke avond dat ik de volgende ochtend niet meer wakker wordt, maar ik wil absoluut géén zelfmoord plegen.
Maar als er een pilletje zou bestaan en ik zou al mijn geliefden aan mijn bed hebben na inname, dan ging ik er voor, weliswaar goed voorbereid en na héél veel gesprekken met alle betrokkenen.
Ik vind zelfs dat geen arts, psycholoog, maatschappelijk werker, psychiater, of wie dan ook van de hulpverlening hiervan op de hoogte hoeft te zijn.
Het is MIJN leven en ik wil ook op MIJN manier dood gaan. Inslapen en nooit meer wakker worden.
Nu leef ik van dag tot dag en kan plezier maken als geen ander en toch vraag ik weer elke avond; 'Laat me er morgen niet meer zijn'.
En zo simpel moet het kunnen zijn...er worden teveel zelfmoorden gepleegd, elke dag opnieuw op een gruwelijke manier. Ze doen het TOCH wel, en niemand die hen tegen kan houden.
Laat die pil er maar snel komen, dan weet ik ook zeker dat er bijna geen gebruik gemaakt van gaat worden.
Het zal veel rust geven als je weet dat je zo'n pilletje in huis hebt. Je moet er dan ook gewoon over kunnen praten natuurlijk.
Maar ja, ik mag de andere kant niet vergeten...de impulsdodingen...een pil nemen als je relatie over is, als je zakt voor je examen, als je ruzie hebt met je vriendinnen.
Want dan gaan er natuurlijk op die manier weer mensen gebruik van maken die het 'even' niet zien zitten.
Ik zou graag willen dat hier een megaonderzoek naar komt, met alle voors en tegen.
Als iemand bijvoorbeeld al jarenlang met een doodswens rondloopt, en des ondanks (in een ander zijn ogen) een fantastisch leven leidt, die gun ik écht zo'n pilletje, met alle respect.
Het is een zeer beladen onderwerp en ik vind het al een hele vooruitgang dat de levenseindekliniek er eindelijk is, maar er zitten daar ook nog veel te veel haken en ogen aan.
Ik wil niemand kwetsen met mijn mening, is dat toch gebeurd dan bied ik daar bij deze mijn excuses voor aan. Maar dit is mijn verlangen.
Mijn dochter heeft op een gruwelijke manier zichzelf van het leven beroofd, hierdoor zijn veel mensen getraumatiseerd.
Ik wist destijds nog niets van de levenseindekliniek, maar ik weet zeker dat zij zich hiervoor had op willen geven, al weet ik ook zeker dat haar verzoek afgewezen zou worden.
Ze was te jong, te gezond, geen psychiatrisch patiënt, er was nog geen diagnose, maar toch wilde zij dood.
Als er toen een pil had bestaan dan had ik bij het moment van inname aanwezig geweest, haar hand vastgehouden, haar gestreeld en op een liefdevolle manier afscheid van haar kunnen nemen.
Ik vind dat elk mens het recht moet krijgen om op een humane manier te sterven, ongeacht leeftijd, lichamelijke ziekte, psychische ziekte, ondraaglijk lijden.
Wie kan voor een ander beslissen dat diegene ondraaglijk lijdt????? Dat kan alleen maar deze persoon zelf en dan mag deze persoon van mij voor een humane dood kiezen.
Weg zijn dan de afschuwelijke zelfdodingen, wég zijn dan de getraumatiseerde nabestaanden.
Er is een groot verschil tussen dood willen en zelfmoord plegen.
Ik bid elke avond dat ik de volgende ochtend niet meer wakker wordt, maar ik wil absoluut géén zelfmoord plegen.
Maar als er een pilletje zou bestaan en ik zou al mijn geliefden aan mijn bed hebben na inname, dan ging ik er voor, weliswaar goed voorbereid en na héél veel gesprekken met alle betrokkenen.
Ik vind zelfs dat geen arts, psycholoog, maatschappelijk werker, psychiater, of wie dan ook van de hulpverlening hiervan op de hoogte hoeft te zijn.
Het is MIJN leven en ik wil ook op MIJN manier dood gaan. Inslapen en nooit meer wakker worden.
Nu leef ik van dag tot dag en kan plezier maken als geen ander en toch vraag ik weer elke avond; 'Laat me er morgen niet meer zijn'.
En zo simpel moet het kunnen zijn...er worden teveel zelfmoorden gepleegd, elke dag opnieuw op een gruwelijke manier. Ze doen het TOCH wel, en niemand die hen tegen kan houden.
Laat die pil er maar snel komen, dan weet ik ook zeker dat er bijna geen gebruik gemaakt van gaat worden.
Het zal veel rust geven als je weet dat je zo'n pilletje in huis hebt. Je moet er dan ook gewoon over kunnen praten natuurlijk.
Maar ja, ik mag de andere kant niet vergeten...de impulsdodingen...een pil nemen als je relatie over is, als je zakt voor je examen, als je ruzie hebt met je vriendinnen.
Want dan gaan er natuurlijk op die manier weer mensen gebruik van maken die het 'even' niet zien zitten.
Ik zou graag willen dat hier een megaonderzoek naar komt, met alle voors en tegen.
Als iemand bijvoorbeeld al jarenlang met een doodswens rondloopt, en des ondanks (in een ander zijn ogen) een fantastisch leven leidt, die gun ik écht zo'n pilletje, met alle respect.
Het is een zeer beladen onderwerp en ik vind het al een hele vooruitgang dat de levenseindekliniek er eindelijk is, maar er zitten daar ook nog veel te veel haken en ogen aan.
Ik wil niemand kwetsen met mijn mening, is dat toch gebeurd dan bied ik daar bij deze mijn excuses voor aan. Maar dit is mijn verlangen.