Geplaatst: za dec 30, 2006 23:16
Twistel,
Wat een afschuwelijke manier om zo je jeugd door te moeten brengen. Geen enkel kind zo zoiets mogen meemaken...
Dat de man behoorlijk ontspoord is kun je wel zeggen. Zo iemand hoort wat mij betreft nooit meer in de maatschappij te komen. Hij is buitengewoon agressief, egoïstisch en meedogenloos, om niet te zeggen pervers. Men spreekt dan al gauw van een zieke geest, omdat we dit gedrag nauwelijks kunnen bevatten. Hij vertoont zwaar gestoord gedrag, maar is hij daarom ontoerekeningsvatbaar? Ik denk van niet.
Zijn gedrag vertoont sterke overeenkomsten met dat van andere pedoseksuelen, verkrachters en incestplegers. En - tenzij we bereid zijn te aanvaarden dat élk afwijkend en gewelddadig gedrag het gevolg is van een ziekte en dat de daders daarom verminderd toerekeningsvatbaar zijn - is hij net zo verantwoordelijk voor zijn daden als ieder ander.
Het feit dat hij 'spijt' leek te hebben is ook een bekend verschijnsel. Dat bewijst alleen maar dat hij dondersgoed weet dat hij héél verkeerd bezig was. Immers, als iemand niet weet dat hetgeen hij doet verkeerd is dan heeft hij ook geen spijt! Dit is overigens een heel belangrijk criterium voor een rechter: of iemand beseft dat wat hij heeft gedaan verkeerd was. Hier gaan misdadigers die 'slim' proberen te zijn door ontoerekeningsvatbaarheid voor te wenden ook vaak de fout in.
De 'spijt' die dit soort figuren af en toe tonen moet overigens niet gezien worden als empathie met hun slachtoffers. Met name bij die types is de menselijke geest heel bedreven in het 'goedpraten' van hun acties. Hun veelgehoorde excuses zijn bijvoorbeeld: "het komt omdat het slachtoffer te mooi is", "het slachtoffer heeft de dader verleid", "ze vroeg er gewoon om", "ze was te sexy gekleed". Ze presteren het om zelfs kleuters te beschuldigen van hun eigen aanranding of verkrachting. Die 'spijt' is dan ook vaak niets meer of minder dan zelfmedelijden. Hoe absurd en onterecht dan ook...
Gebaseerd op wat ik gelezen heb zou ik zeggen dat hij zéér kil en berekenend is. Hij heeft jou en je broertje jarenlang gemanipuleerd en onder druk gezet om ongestoord zijn gang te kunnen gaan. Zelfs de keuze om de eerste keer een onweer te gebruiken is kil calculerend: door het lawaai worden andere geluiden gedempt en is de kans op ontdekking kleiner. Na die eerste keer heeft hij zijn slachtoffer in zijn macht en kan hij veel beter inschatten wat diens reactie is.
Voor een slachtoffer is het buitengewoon verwarrend om een dader tegelijk te haten en toch een band met hem te voelen. En toch gebeurt dat elke keer, juist in vergelijkbare gevallen van kindermisbruik en incest. Dat maakt het extra zwaar voor het slachtoffer. Het is ook intens gemeen van de daders, die dit vaak verdomde goed weten en er bewust misbruik van maken om het slachtoffer te chanteren en aan zich te binden. Besef dat je hierin beslist niet alleen staat, maar dat vrijwel ieder slachtoffer dezelfde tweestrijd heeft moeten verduren.
Het beste is je te distantiëren van de dader en stukje bij beetje steeds meer afstand te nemen. Kwel jezelf niet met gedachten dat hij ‘ook zijn goede kanten had’ of ‘ergens toch wel van je hield’. Daarvoor is het véél te erg wat hij heeft gedaan. Het was niets zachtaardigs en het was beslist geen eenmalige domme fout in een dronken bui. Niet dat zoiets goed te praten is, maar dit is nog wel even wat anders. Hoe hard het ook is om te accepteren, de man is een berekenende egoïst die alleen aan z’n eigen behoeftes denkt. Bepaalde ‘menselijke trekken’ zijn vermoedelijk alleen maar gefingeerd met het doel zijn slachtoffers te verwarren en hen aan zich te binden.
Als ik jou was zou ik m'n tijd dan ook niet verdoen met het zoeken naar verzachtende omstandigheden. Die zijn er waarschijnlijk toch niet, en bovendien is het hoog tijd om eens aan jezelf te denken. Je hebt je jeugd moeten missen en positieve aandacht en liefde moeten ontberen. Probeer je leven weer een beetje op te bouwen op een positieve manier, dat is al zwaar genoeg. Verspil je energie niet aan mensen die het niet waard zijn.
Ik lees een beetje dat jij de rol van redder, steunpilaar en bindende factor op je hebt genomen. Dat is heel nobel, maar het is niet jouw taak en het gaat uiteindelijk ten koste van jezelf. Probeer de mensen die je alleen maar leegtrekken lost te laten, en zoek stabiele mensen die jou kunnen steunen. Dat zal nog heel lastig worden, zeker in het begin. Het ligt in ‘onze’ aard om iedereen te willen helpen, ook al schieten we er zelf bij in. Daarbij willen ‘we’ alles wat vertrouwd is en iedereen die bekend is vasthouden, zelfs als het negatief is. Ook dat is een bekend verschijnsel bij mensen die als kind misbruikt zijn...
Door je verleden ga je jezelf wijsmaken dat je bepaalde mensen nodig hebt, terwijl het in wezen niet zo is. Doordat je zoveel liefde en positieve aandacht hebt moeten missen en overwegend ellende hebt gekend verschuiven je grenzen. Wat een ander niet zou pikken accepteer jij wel omdat het nog wel meevalt vergeleken met ‘vroeger’. Zo laat je uitzuigers en opportunisten toe in je leven en praat je hun gedrag vaak nog goed ook. Je probeert alleen hun goede eigenschappen te zien en laat veel te veel over je kant gaan, terwijl hun gedrag je wel degelijk irriteert...
Klinkt dat je ergens bekend in de oren? ;)
I’ve been there girl... En ik heb hetzelfde in mijn omgeving zien gebeuren. Uit ervaring kan ik zeggen dat het veruit het beste is om een nieuw leven te beginnen en je niet langer te laten gebruiken door mensen die alleen maar vragen en zelden of nooit geven. En een incidenteel gebaar om je weer in te palmen heeft niets met geven van doen - ook dat is manipulatie. Een gezonde relatie - of het nou gaat om familie, vrienden of een geliefde - is in evenwicht. Je mag net zoveel steun en liefde verwachten als je geeft. Als het evenwicht zoek is wordt je gebruikt en is het zaak om ofwel dat evenwicht te herstellen ofwel de relatie te beëindigen.
Het is niet normaal dat jij alles op je rug moet nemen. De (voorgewende) zwakte van een ander is geen excuus. Met alles wat je hebt meegemaakt zou jij degene moeten zijn die gesteund wordt, en niet andersom! Geweld is al helemaal niet normaal, en nooit acceptabel. Als iemand jou slaat of anderszins gewelddadig bejegent moet je op je hakken omdraaien en nooit meer terugkeren. Daar is geen excuus voor. Niemand heeft het recht jou zoiets aan te doen! Het laatste wat je zou moeten doen is excuses voor hen te gaan verzinnen.
Het is misschien verstandig om eens op een rij te zetten wat bepaalde mensen zoal voor jou doen en hebben gedaan, en waar ze zijn wanneer jij hulp nodig had en hebt.
Vaak besef je zelf allang dat het niet goed zit, maar weet je jezelf voor de gek te houden met excuses voor die anderen. Pas als je dat doorbreekt ben je werkelijk vrij. Weten en accepteren zijn twee verschillende dingen, en dat laatste kan heel lastig zijn. Vermoedelijk moet je er eerst aan toe zijn om jezelf los te maken en aan een nieuw leven te beginnen. Het is ook best beangstigend. Maar diep in je hart weet je waarschijnlijk wel dat dit toch noodzakelijk is om de negatieve spiraal te doorbreken.
Hugs en héél veel sterkte!
Wat een afschuwelijke manier om zo je jeugd door te moeten brengen. Geen enkel kind zo zoiets mogen meemaken...
Dat de man behoorlijk ontspoord is kun je wel zeggen. Zo iemand hoort wat mij betreft nooit meer in de maatschappij te komen. Hij is buitengewoon agressief, egoïstisch en meedogenloos, om niet te zeggen pervers. Men spreekt dan al gauw van een zieke geest, omdat we dit gedrag nauwelijks kunnen bevatten. Hij vertoont zwaar gestoord gedrag, maar is hij daarom ontoerekeningsvatbaar? Ik denk van niet.
Zijn gedrag vertoont sterke overeenkomsten met dat van andere pedoseksuelen, verkrachters en incestplegers. En - tenzij we bereid zijn te aanvaarden dat élk afwijkend en gewelddadig gedrag het gevolg is van een ziekte en dat de daders daarom verminderd toerekeningsvatbaar zijn - is hij net zo verantwoordelijk voor zijn daden als ieder ander.
Het feit dat hij 'spijt' leek te hebben is ook een bekend verschijnsel. Dat bewijst alleen maar dat hij dondersgoed weet dat hij héél verkeerd bezig was. Immers, als iemand niet weet dat hetgeen hij doet verkeerd is dan heeft hij ook geen spijt! Dit is overigens een heel belangrijk criterium voor een rechter: of iemand beseft dat wat hij heeft gedaan verkeerd was. Hier gaan misdadigers die 'slim' proberen te zijn door ontoerekeningsvatbaarheid voor te wenden ook vaak de fout in.
De 'spijt' die dit soort figuren af en toe tonen moet overigens niet gezien worden als empathie met hun slachtoffers. Met name bij die types is de menselijke geest heel bedreven in het 'goedpraten' van hun acties. Hun veelgehoorde excuses zijn bijvoorbeeld: "het komt omdat het slachtoffer te mooi is", "het slachtoffer heeft de dader verleid", "ze vroeg er gewoon om", "ze was te sexy gekleed". Ze presteren het om zelfs kleuters te beschuldigen van hun eigen aanranding of verkrachting. Die 'spijt' is dan ook vaak niets meer of minder dan zelfmedelijden. Hoe absurd en onterecht dan ook...
Gebaseerd op wat ik gelezen heb zou ik zeggen dat hij zéér kil en berekenend is. Hij heeft jou en je broertje jarenlang gemanipuleerd en onder druk gezet om ongestoord zijn gang te kunnen gaan. Zelfs de keuze om de eerste keer een onweer te gebruiken is kil calculerend: door het lawaai worden andere geluiden gedempt en is de kans op ontdekking kleiner. Na die eerste keer heeft hij zijn slachtoffer in zijn macht en kan hij veel beter inschatten wat diens reactie is.
Voor een slachtoffer is het buitengewoon verwarrend om een dader tegelijk te haten en toch een band met hem te voelen. En toch gebeurt dat elke keer, juist in vergelijkbare gevallen van kindermisbruik en incest. Dat maakt het extra zwaar voor het slachtoffer. Het is ook intens gemeen van de daders, die dit vaak verdomde goed weten en er bewust misbruik van maken om het slachtoffer te chanteren en aan zich te binden. Besef dat je hierin beslist niet alleen staat, maar dat vrijwel ieder slachtoffer dezelfde tweestrijd heeft moeten verduren.
Het beste is je te distantiëren van de dader en stukje bij beetje steeds meer afstand te nemen. Kwel jezelf niet met gedachten dat hij ‘ook zijn goede kanten had’ of ‘ergens toch wel van je hield’. Daarvoor is het véél te erg wat hij heeft gedaan. Het was niets zachtaardigs en het was beslist geen eenmalige domme fout in een dronken bui. Niet dat zoiets goed te praten is, maar dit is nog wel even wat anders. Hoe hard het ook is om te accepteren, de man is een berekenende egoïst die alleen aan z’n eigen behoeftes denkt. Bepaalde ‘menselijke trekken’ zijn vermoedelijk alleen maar gefingeerd met het doel zijn slachtoffers te verwarren en hen aan zich te binden.
Als ik jou was zou ik m'n tijd dan ook niet verdoen met het zoeken naar verzachtende omstandigheden. Die zijn er waarschijnlijk toch niet, en bovendien is het hoog tijd om eens aan jezelf te denken. Je hebt je jeugd moeten missen en positieve aandacht en liefde moeten ontberen. Probeer je leven weer een beetje op te bouwen op een positieve manier, dat is al zwaar genoeg. Verspil je energie niet aan mensen die het niet waard zijn.
Ik lees een beetje dat jij de rol van redder, steunpilaar en bindende factor op je hebt genomen. Dat is heel nobel, maar het is niet jouw taak en het gaat uiteindelijk ten koste van jezelf. Probeer de mensen die je alleen maar leegtrekken lost te laten, en zoek stabiele mensen die jou kunnen steunen. Dat zal nog heel lastig worden, zeker in het begin. Het ligt in ‘onze’ aard om iedereen te willen helpen, ook al schieten we er zelf bij in. Daarbij willen ‘we’ alles wat vertrouwd is en iedereen die bekend is vasthouden, zelfs als het negatief is. Ook dat is een bekend verschijnsel bij mensen die als kind misbruikt zijn...
Door je verleden ga je jezelf wijsmaken dat je bepaalde mensen nodig hebt, terwijl het in wezen niet zo is. Doordat je zoveel liefde en positieve aandacht hebt moeten missen en overwegend ellende hebt gekend verschuiven je grenzen. Wat een ander niet zou pikken accepteer jij wel omdat het nog wel meevalt vergeleken met ‘vroeger’. Zo laat je uitzuigers en opportunisten toe in je leven en praat je hun gedrag vaak nog goed ook. Je probeert alleen hun goede eigenschappen te zien en laat veel te veel over je kant gaan, terwijl hun gedrag je wel degelijk irriteert...
Klinkt dat je ergens bekend in de oren? ;)
I’ve been there girl... En ik heb hetzelfde in mijn omgeving zien gebeuren. Uit ervaring kan ik zeggen dat het veruit het beste is om een nieuw leven te beginnen en je niet langer te laten gebruiken door mensen die alleen maar vragen en zelden of nooit geven. En een incidenteel gebaar om je weer in te palmen heeft niets met geven van doen - ook dat is manipulatie. Een gezonde relatie - of het nou gaat om familie, vrienden of een geliefde - is in evenwicht. Je mag net zoveel steun en liefde verwachten als je geeft. Als het evenwicht zoek is wordt je gebruikt en is het zaak om ofwel dat evenwicht te herstellen ofwel de relatie te beëindigen.
Het is niet normaal dat jij alles op je rug moet nemen. De (voorgewende) zwakte van een ander is geen excuus. Met alles wat je hebt meegemaakt zou jij degene moeten zijn die gesteund wordt, en niet andersom! Geweld is al helemaal niet normaal, en nooit acceptabel. Als iemand jou slaat of anderszins gewelddadig bejegent moet je op je hakken omdraaien en nooit meer terugkeren. Daar is geen excuus voor. Niemand heeft het recht jou zoiets aan te doen! Het laatste wat je zou moeten doen is excuses voor hen te gaan verzinnen.
Het is misschien verstandig om eens op een rij te zetten wat bepaalde mensen zoal voor jou doen en hebben gedaan, en waar ze zijn wanneer jij hulp nodig had en hebt.
Vaak besef je zelf allang dat het niet goed zit, maar weet je jezelf voor de gek te houden met excuses voor die anderen. Pas als je dat doorbreekt ben je werkelijk vrij. Weten en accepteren zijn twee verschillende dingen, en dat laatste kan heel lastig zijn. Vermoedelijk moet je er eerst aan toe zijn om jezelf los te maken en aan een nieuw leven te beginnen. Het is ook best beangstigend. Maar diep in je hart weet je waarschijnlijk wel dat dit toch noodzakelijk is om de negatieve spiraal te doorbreken.
Hugs en héél veel sterkte!