Redenen om zelfmoord te plegen ?

[lolmuts]

eh gedwongen worden tot iets wat jij niet wilt door depolitie en decrisisdienst

[Caspar]

Als je beseft dat je in je leven zowat alleen ellende hebt veroorzaakt en nu geen enkel geluk meer verspreid..
leven als een verwend lui kut kind dat alleen maar kan profiteren en zelf eigenlijk niks kan creeren..
behalve meer pijn dan..

[engel]

als iedereen die je lief hebt je heeft laten vallen
als je al vele jaren worstelt met je eigen ik
als de mensen je niet willen/kunnen aanvaarden voor wie je bent
als je het al zo lang wilt
als je geen toekomst meer ziet
als je zoals mij uitgestreden bent om gelukkig te worden
beseft dat het niet werkt
als je elke keer opnieuw dieper en dieper in de put valt

[lolmuts]

als er toch nik s meer is om voor te leven en niemand je terug trekt uit deafgrond waar je voor staat maar goed ik heb nu heel veeel steun door mijn eigenwijse toedoen heb een poging gedaan waar depolitie bij stond zowat werden ze eens wakker liefs jana

[Gijske]

Ik vind dat er geen reden zou moeten zijn om zelfmoord te plegen.

Leven is iets wat je gegunt is, waar in oorlogen voor gevochten is. Wees blij dat je in een goed land leeft.

Ieder persoon is mooi.
Er zijn mensen die zelfmoord plegen omdat ze zichzelf lelijk vinden. Iedereen heeft iets wat hun mooi maakt. Is dit nou uiterlijk of innerlijk, dat maakt niks uit.

Iedereen heeft iets speciaals, en daar moet je je leven mee compleet maken.
Zoek iets op wat jou speciaal maakt (heel goed zoeken en nooit afhaken). Pas als je dat speciale iets hebt gevonden is jouw leven voltooid. Dan kun je voor de rest van je leven gelukkig zijn, met of zonder vrienden.
Eenzaamheid creëer je zelf. Het is een emotie die je zelf aan- en uit kunt schakelen. Schakel eenzaamheid eens uit, leef zoals jij dat wilt, anderen hebben niks te zeggen over jou.

Er is gewoon geen rede om zelfmoord te plegen. Het brengt iedereen in verdriet (ook al denk je van niet, het is wel zo)
Je doet anderen er veel pijn mee, je hebt maar 1 kans om dat te doen en dan is het voorbij. En misschien maak je dan net de verkeerde keus.
Leven gaat om keuzes maken, en maak je de verkeerde keuze is het leven ervoor om die keuze te verbeteren. Maak je deze stap is het 9 van de 10 keer de verkeerde keuze en die kun je nooit meer goed maken.

[Gomez]

Als je beseft dat je in je leven zowat alleen ellende hebt veroorzaakt en nu geen enkel geluk meer verspreid..
leven als een verwend lui kut kind dat alleen maar kan profiteren en zelf eigenlijk niks kan creeren..
behalve meer pijn dan..

+1.. En eenzaamheid. Echt een verschrikkelijk gevoel. En voor mij is het geen kwestie van eenzaamheid 'aan/uit zetten'. Dat kan niet zomaar.

[Ilham]

Als je man je ene keer heel lief is en dan weer veranderd in een klootzak.
Als je familie je in de steek gelaten heeft.
Als je familie je gebruikt als ze je nodig hebben en daarna hard laten vallen.
Als je heel onzeker bent geworden door alle omstandigheden.
Als je geen vrienden meer hebt.
Als je man je in de maling neemt en daarin intrapt.
Als je niet meer voor je dochter kunt zorgen omdat jezelf niet meer zin in het leven hebt.
Als je je eenzaam voelt.
Als je iemand hier op de forum iemand ontmoet die je alles kunt vertellen die opeens afstand van je neemt.

[lady1995]

ik zit soms ook met zelfmoordgedachten
ik hou gewoon niet van mezelf en vraag me best vaak af of er wel mensen zijn die echt om me geven maar ik heb wel vriendinnen
vroeger werd ik ook weleens gepest, maar nu niet meer
m'n broers kunnen soms wel heel gemeen doen, vooral m'n oudste broer, en ik heb echt een hekel aan hem, er gaat geen dag voorbij dat hij geen gemene opmerking maakt en ik ben best wel bang voor hem
ik snij mezelf best wel vaak en op het gegeven moment heb ik het met veel moeite aan m'n moeder verteld en m'n vader weet het ook wel omdat ik nu naar een psychiater ga
ik vind het heel moeilijk dat ik bisexueel ben, ik durf er niet zo goed voor uit te komen. ik heb wel één keer verkering gehad met een meisje maar met haar gaat het ook niet goed, zij snijdt zichzelf ook maar nog erger dan mij
ik zie het leven gewoon niet meer zitten, eigenlijk al 5 jaar niet meer
er zijn eigenlijk teveel dingen verkeerd gegaan, en oplossen kan ik ze niet
ik heb heel weinig zelfvertrouwen en ik denk heel vaak dat mensen het toch niet zoveel kan schelen als ik straks weg ben
soms gaat het weer een moment beter maar een paar dagen later wil ik weer snijden en gaat het weer helemaal verkeerd
ik schrijf vaak gedichten om m'n gevoelens van me af te schrijven

[Whocares]

Als alles gewoon zo extreem nutteloos is en je niemand hebt om je het tegenovergestelde te vertellen

[mordor]

Een reden om wel zelfmoord te plegen zou voor mij bvb nieuwsgierigheid zijn naar de vorm van ons bewustzijn, na de dood weet je het of weet je niets meer, hoef je niets meer te weten.
Ook een reden is de vraag waarom ondanks alles zoveel mensen zich vastklampen aan ieder strohalmpje, leugentje, geloof, gesprek, visie, vooruitzicht...
Het leven op aarde heeft zich heel erg diep geworteld in ons denken en onze ziel, of heeft buiten het leven ons denken en onze ziel geen bestaansreden? Zijn we gewoon kleine fragmentjes van een onwaarschijnlijk vreemd geheel leven genaamd,iets abnormaals in de kosmos? Is die grens dan zo netjes afgebakend rond de dood, waarom gaan we in onze cultuur zo moeilijk om met de dood? Intimiteit is oa ook omgaan met de dood (en niet een romantisch etentje bij kaarslicht, zoals we alles worden opgedrongen door de harde dollar,hollywood) helaas wordt dat keer op keer ontmoedigd door de omgeving, zelfs angstvallig verzwegen.
Toen ik 6 was en mijn opa kwam te overlijden vroeg ik mijn meme of opa nu in de hemel was, mijn meme met tranen in de ogen knikte zachtjes, terwijl mijn pa me een korte preek gaf dat dergelijke vragen niet gepast waren, je kunt je niet voorstellen hoe verwarrend dit was voor me. Annyway als we de dood accepteren als een logisch gevolg van leven, misschien dat we dan terug wat rust in onze levens kunnen brengen, dat we dan de volgende stap kunnen zetten en stellen dat leven een logisch gevolg van dood zijn is. De enige vraag die voor me open mag blijven is de vraag over een god/goden. En een wens: de jaloersheid de wereld uit helpen, alhoewel jaloersheid een mannier van overleven is, tja, leven, overleven, wat kiest u? Waarbij ik dan automatisch terugkom bij mijn foute basisredenering, wat is de zin van dit alles? Totaal foute vraag blijkbaar, geen tijd, werke, presteren, ontwikkelen,plaats maken, nutteloos, omdat we geboren zijn om te vechten, te overleven, te jagen, te baren, het is een simpele puzzel die niet meer past op onze bol. Hoe en welk een bewustzijnsverandering moeten we doorkomen om het hier iets harmonieuzer te laten verlopen of komt die gedachte gewoon voort uit een primitieve angst, waarvan de meesten geen last meer hebben en ze automatisch evolueren naar een oppervlakkig bewustzijn? Waarna we met z'n allen dommer worden terwijl er enkelingen zullen zijn die verder het lot van onze bol zullen bepalen, uit pervers genoegen, of met een hoger doel? Als je het op die omgekeerd negatieve mannier bekijkt lijkt het idd redelijk zinloos, kernachtig samengevat lijkt het een strijd, indien je niet de finesse en intelligentie bezit die strijd te doorzien, geraak je vroeg of laat uitgerangeerd. Al die verhaaltjes over dappere ridders en kuise maagden, nah! Het is een absurde abstracte strijd geworden naar genen, hoe vlugger je sexueel rijp bent des te beter het bewijs van je bestaansreden, hier komt oorlog van!
Dit vind ik dus heerlijk, een lekker uiteenvallend tekstje doorspekt met filosofie en logica en die eigenlijk over het geheel genomen intuitief ontstaat vanuit een diepe existentiele vraag en angst.
De meesten noemen het zwans,
hebben ze ook gelijk.
Als je je emoties maar kunt doorleven...

[regen]

ziek zijn

[marvs87]

Iedereen heeft weleens een slechte periode in zijn of haar leven bijvoorbeeld door een gebeurtenis wat voor altijd een litteken achter laat op iemands ziel. Of het in de steek gelaten zijn door je dierbaren. Of een ziekte hebben waardoor het perspectief op het leven veranderd.
En in sommige gevallen is het zelfs een combinatie van die dingen.

Voor mij is de reden iets anders. Ik ben geboren met een lichte vorm van autisme. Hierdoor zijn emoties van mezelf en andere moeilijk te begrijpen voor mij. Hierdoor zijn de dingen die voor mij logisch lijken voor een ander heel vreemd. En zoals de meeste mensen hier wel weten; als je maar een beetje anders bent dan andere, ben je de pineut op school en soms ook in je eigen familie waardoor je dingen meemaakt die je je ergste vijand niet wenst. Echter zijn deze gebeurtenissen niet de reden om mezelf van het leven te beroven.

Vanaf dat ik mijn eigen bewustzijn begon te ontwikkelen voelde ik me altijd timide. Dit was het geval sinds ik op de kleuterschool zat. Wat bij mij anders is dan de meeste mensen met autisme is dat deze sterke negatieve gevoelens horen bij me autisme. Hierdoor werken antidepressiva niet of nauwelijks en zelfs de medicijnen die werken zitten zoveel bijwerkingen bij dat je je afvraagt of met medicatie beter is dan zonder.
En voor de mensen die niet zoveel over autisme weten; het is ongeneselijk.
Dus mij is verteld dat de gevoelens die ik heb voor altijd bij me blijven zonder beter te worden. Het is niet een fase waar ik door heen moet komen of een gebeurtenis die te verwerken valt.
Dit zou voor mij een reden zijn om zelfmoord te plegen. Waarom ik er nog ben? Een eeuwige strijd tussen de hoop om in de toekomst me alsnog beter in me vel te voelen en de kennis dat dit nooit zal gebeuren.

[Digitalism]

Het gevoel van eenzaamheid dat je diep vanbinnen killt terwijl je ziet hoe andere mensen de tijd van hun leven hebben en dat allemaal door één bepaalde eigenschap die jij niet zo hebt.
Het gevoel dat mensen op je neerkijken en jij niets waard lijkt te zijn tussen die 6 miljard mensen op heel deze aarde.
Het gevoel dat je niet meer kunt lachen en je de wereld veel te serieus bekijkt.
Het gevoel dat je hier niet meer hoort te zijn, er constant mee bezig zit, en gewoon wilt wegvagen zoals de wind.

[bravehaert4]

als je teveel pijn krijgt geestelijk en je het niet meer aankan en dat de politie schreeuwt dat het aandachttrekkerij is en dat je je zelf zo aansteld
en geen ouders meer hebt of nooit gehad hebt en het liefste in je leven nog eens kwijtraakt een persoon waarvan je weet dat je die nooit meer zal zien
dat ze je tot last noemen en je een schande bent voor de maatschappij als ze dat roepen tegen je en ze je gek noemen dan vraag ik me af ben ik het leven nog wel waard en hopeloos verdrietig kunt zijn en een blijvend trauma hebt en je jezelf zo alleen voelt dat er niemand meer is die om je geeft
zo dit zijn mijn redenen

[loveangel83]

schulden angst verdriet van iemand die dood is en je bij hem wild zijn
niks meer heb om aan vast te houden