Even een compilatie van alles wat ik af en toe naar mijn hoofd krijg, en wat ik zo oneerlijk vind:
1: Als ik een andere mening heb dan jou, ligt dat niet meteen aan mijn autisme
Zoveel mensen, zoveel meningen. En als mijn mening anders is dan jou, hoef je dat niet meteen aan mijn etiketje te koppelen.
We verschillen gewoon van mening, en dat kan nou eenmaal gebeuren en dat is hardstikke gezond.
Als ik als groenlinksstemmer tussen de VVD'ers zit, ligt dat ook niet aan mijn autisme, maar dan ben ik gewoon de verkeerde ruimte ingelopen(en dat ligt dan ook niet aan mijn auitsme, want mensen zonder autisme lopen ook weleens verkeerde ruimte's in)
Als ik dus van mening ben dat iets voor mij niet prettig voelt, hoef je me niet te antwoorden met:
"dat ik dan te autistisch ben voor je gezelschap". Ik kan namelijk iets niet prettig vinden, en dat ligt dan niet meteen aan mijn "beperking". Jij vind ook niet alles leuk.
2: als ik een foutje maak, ligt dat ook niet meteen aan mijn autisme
Bijvoorbeeld... Mijn eerste vakantie(die vervelende) :
Iemand anders was daar van zijn mountainbike geflikkerd. Nou, die moest dus in een taxi naar een frans ziekenhuis, wat allemaal erg lastig was..
Toen heeft ie daar vervolgens zijn schoenen en zijn zorgpas laten liggen
naast dat ie de hele vakantie niet meer heeft kunnen meedoen met de activiteiten. Nu kan je denken: ja, wat een debiel, maar dat zei dus niemand want zoiets zeg je niet. Het was een ongelukje!
Terwijl.. Toen IK een beetje tever op de rand stond met abseilen lag dat meteen aan mijn autisme.
Als ik van mijn mountainbike was gekukeld, en mij was verder hetzelfde gebeurd als die jongen, durf ik er mijn hand voor in het vuur te steken dat men dan mijn autisme erbij had gehaald: ja, het is een domme autist en ze kan nieteens mountainbiken.
Ander voorbeeld, wat meer huiselijker: als ondergetekende thuis de afwas niet op tijd heeft gedaan. Ik ben dan niet "te beperkt om zelfstandig te wonen". Jij vergeet ook weleens wat. Daar is geen autisme voor nodig.
3: (laatst nog in mijn dagboek besproken) Vul geen behoefdes voor mij in
Als ik naar een normaal ding wil, ga ik naar een normaal ding. Als ik naar een autistending wil, ga ik naar een autistending.
Ik kan dat prima zelf bedenken, en ik weet hoe google werkt.
Als er ook een autistenblokfluitles een paar straten verderop zou zijn, had ik dat al lang zelf via google gevonden.
Net als dat ik nu een niet-autistisch ding via google heb gevonden en hier nu op je niet-autistencursus ben.
Hoe haal je het in je bolle kop om aan me te vragen of ik "ook op de hoogte ben van x, maar dan voor autisten, ergens verderop?"
Zeg dat gewoon niet. Vertrouw er op dat ik prima zelf keuzes kan maken en dat het niet aan jou is om me naar een autistenactiviteit te sturen. Ik ben immers net als iedereen gewoon volwassen.
4: begin er gewoon niet op random momenten over te vragen, als ik net iets wel goed heb geregeld
Ook zoiets:
"heeft school je geholpen met het vinden van je stage, vanwege je handicap?"
Ten eerste: HANDICAP?! Pardon?! Hoe zie je me als je zoiets zegt? Als een kreupele kwijlende spast in een rolstoel die alles laat lopen?
Waarbij het nodig is dat ik links en rechts geholpen moet worden?
Ten tweede: waarom vraag je zoiets. Dat is een vraag waar ik echt totaal niet op zit te wachten. Ik vraag ook niet aan jou: "heu. Heeft school je gelolpen met dat cijfer voor engels, want je hoofd staat scheef". (En als ik dat wel zeg.. Dan ligt dat weer aan mijn autisme natuurlijk!)
Als ik dus blij over een nieuwe ontwikkeling in mijn leven vertel, laat dan mijn autisme voor wat het is en wees gewoon blij voor me. Autisme hoeft namelijk niet te betekenen dat ik alleen maar met een uitkering op de bank zit te netflixen. Ik wil ook gewoon mijn school afmaken.
Ik heb geen idee waar zo'n vraag vandaan komt: Ben je bezorgd? Dat hoeft helemaal niet. Kijk je gewoon gigantisch op mij neer? Waarom praat je dan tegen me.
5: benadruk het niet als iets zwaars.
Hetzelfde als bovenstaand puntje: als ik een goed gesprek met je heb, kan ik mijn autisme gewoon even vergeten.
Ik ben (hopelijk) meer dan iemand die het ontzettend zwaar heeft, en ik probeer ook niet zo iemand te zijn. Ik heb heel veel positieve dingen die je kan benoemen: ik ben grappig, creatief.. vrolijk..
Wat dan absoluut niet helpt, is er op terugkomen en vertellen
"dat je een dochter heb, die met veel moeite wel haar diploma heeft gehaald, maar het was allemaal heel moeilijk"
Sorry, maar ik weet zelf ook wel dat het moeilijk is, en ik probbeer daar juist zo min mogelijk bij stil te staan. Door het er weer bij mij in te wrijven
"dat het best lastig moet zijn" druk je me alleen maar met de neus op(volgens jou) feiten en ik wil gewoon een leuk gesprek en daar zat ik totaal niet op te wachten.
Nu is er een verschil tussen deze uitspraak als je me goed kent of niet. Als ik je ken dan zal ik niet meteen uit mijn slof schieten.
Maar, als ik bijvoorbeeld met een rijschool bel om een afspraak te maken, en de rijinstructeur reageert met:
"ow, je hebt autisme. Hou er dan rekening mee dat het lang gaat duren", dan schiet dat bij mij behoorlijk in het verkeerde keelgat. Je KENT me niet. Bij deze duurt het telefoongesprek dan ook kort. *klik* tuuut, tuuut.
Zo, dat was het even voor nu. Misschien vul ik het lijstje later nog aan.