Ik vraag me ook nog steeds af : ben ik depressief omdat ik school niet leuk vind of vind ik school niet leuk omdat ik depressief ben?
Ik denk telkens dat als ik dit of dat doe ik wel weer gelukkig kan worden.. Dat ik me wel weer blij voel na het kopen van een leuke paarse jurk(of na een andere dag shoppen. Af en toe vlucht ik in een middagje shoppen) .. Of door een bepaalde activiteit te ondernemen.. Of als school wel weer zou beginnen.. maar het lijkt wel alsof die depressie nooit meer over kan gaan.
Best wel vreemd, want volgens de huisarts assistente aan de telefoon was ik al vaker met mijn depressieklachten langsgekomen.. dus ze hadden zoiets van: "alweer?"

Maar ik heb nog nooit echt mijn depressie aangekaart volgens mij.
Maar ik heb de huisarts gebeld voor mijn depressie, en die heeft me doorverwezen naar de psychiater. Misschien moet ik dan wel aan enge pillen of in een psychiatrische inrichting. I dont care. En daar heb ik ook helder over mijn suïcidale gedachten vertellen.. Ik hoop gewoon dat iemand me beter kan maken zodat ik weer vrolijk kan zijn. Want ik kan dat dus niet zelf oplossen. Ik denk dat af en toe om hulp vragen sterker is dan koppig blijven doorsukkelen. Ik ben alleen bang dat ik door geestelijke bijwerkingen van zo'n pil totaal emotieloos wordt. Dus ik heb de keuze tussen continue verdrietig zijn of helemaal niks voelen. Ik krijg de komende paar weken, tot ik begin bij de psychiater, hulp van de GGZ bij ontspanningsoefeningen.
Maar ik wil eerst andere dingen nog een kans geven om meer blije stofjes aan te maken.
Als ik me na de zomer nog goed voel ga ik die antidepresiva inleveren bij de milieustraat of verkopen op de zwarte markt als drugspillen